Hicri üçüncü asırda Şii-Mu`tezili İmamet tartışmaları ve İskafi'nin yeri
No Thumbnail Available
Files
Date
Journal Title
Journal ISSN
Volume Title
Publisher
Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Temel İslam Bilimleri Anabilim Dalı İslam Mezhepleri Tarihi Bilim Dalı
Abstract
"Hicri IH. Asırda Şiî-Mu'tezili İmamet Tartışmaları ve İskafi'nin Yeri" adını taşı yan araştırmamız giriş ve iki bölümden oluşmaktadır. Giriş bölümünde E. /VTA. asrın ortalarına kadar olan imamet tartışmalarına genel olarak değindik. Birinci bölümde, H/VHI. asrın ortalarından MIX. asrın ortalarına kadar olan dö nemde, Şii-Mu'tezili imamet tartışmalarını ortaya koyduk. Bu dönemde,İmamiyye'de H/VIH. asrın ortalarında Ebu Ca'fer el-Ahvel ile birlikte Hz. Ali'nin imametinin nass ve ta'yin ile ol duğu, bu asrın sonlarmda,Hişam b. el-Hakem ile birlikte imametin nass ve ta'yin ile Hz. Ali, ondan sonra Hz. Hasan, Hüseyin ve çocuklarında olduğu anlayışı bulunmaktadır. Mu'tezile'nin Basra kolu, sadece efdalin imametini kabul etmekte ve Hulefa-i Raşidin'in hilafete geliş sıralannijfazilet sıralan olarak kabul etmektedir. Bağdat kolu ise,efdal ile birlikte mefdulün imametini de kabul etmektedir. Onlara göre, sahabenin en üstünü Hz. A- li'dir. ikinci kölümde,İskafi'nin imamet anlayışını ortaya koyduk. Mu'tezile'nin Bağdat koluna mensub olan Ebu Ca'fer el-İskafî,mefdurün imametini benimsediğinden dolayı bazı ları tarafindan Zeydi; olarak isimlendirilmiştir. Ancak o, mefdulün imametinin meşruluğuna getirdiği delil ve imameti Hz. Fatıma evladına hasretmeme hususunda, Zeydiyye'den ayrıl maktadır. Abstract Our research, "The Debates on Shiite-Mutazila Imamate and the Role of IskSfi in the 3rd Century of the Hegira" comprises an introduction and two separate chapters. In the introduction chapter we have mentioned the imamate debates, which took place until the middle of the 2nd/8th centuries, in a general perspective. In the first chapter, we have put forward the Shiite-Mutazila Imamate debates, which took place from 2nd/8th until 3rd/9th centuries. In this period, in the middle of 2nd/8th centuries, there was an approach of Imamites which maintained that the Imamate belonged to Ali through dogmatism and designation, which began with Ebu Ca'fer el-Ahvel. Through the end of the same century, the approach maintained that the Imamate belonged to Ali and then to Hasan, Hüseyin and their sons through dogmatism and designation which was promoted and expanded by Hisham b. el Hakem. The Basra branch of the Mutazila accepted only the Imamate of the "superior" and they admitted that the first four caliphs took on their mission with the order of their merits. As for Baghdad branch, they accepted not only the Imamate of the Superior (efdal) but also that of the less superior (mefdul) person. For them, Mohammed's best companion was Ali. In the second chapter we have again put forward the Imamate approach of IskSfi. As Ebu Ca'fer el-lskafi (a member of the Baghdad branch of Mutazila) accepted the Imamate of the less superior (mefdul) person, he had been called Zeydiyya by some people. But he is different from Zeydiyya in terms of the evidence he put forward for the legality of the less superior person's Imamate and of not devoting the imamate to the sons of Fatima.
Description
Keywords
SOSYAL BİLİMLER (GENEL)